Shi Ying
Shi is in 2015 met haar ouders uit China naar Nederland gekomen. Als christenen waren ze niet meer veilig, en moesten ze vluchten.
Lees meer
Lees het verhaal van Ghada
De dag dat mijn oudste zoon afstudeerde, wist ik dat ik mijn gezin uit Syrië moest halen. Als we waren gebleven, zou hij gedwongen zijn soldaat voor Assad te worden. Ik kon dit niet met mijn zoon laten gebeuren, dus vluchtten mijn man, onze zes kinderen en ik naar Turkije. We dachten dat het misschien een paar maanden, misschien een jaar zou duren voordat alles in Syrië zou kalmeren en we terug naar huis konden gaan. We zijn er uiteindelijk drie jaar gebleven.
Ik wist niet eens wat ‘Nederland’ betekende. Maar ik wist dat elke plaats beter was dan Turkije.
Een van mijn vrienden in Turkije, een collega-docent, vertelde me dat de Verenigde Naties Syriërs hielpen te verhuizen, en dat mijn familie zou moeten overwegen om te solliciteren. Na vele afspraken in Ankara met de VN-vluchtelingenorganisatie kreeg ik een telefoontje. De vrouw vroeg: ‘Wil je naar Nederland?’. Ik antwoordde meteen ‘ja’. Zonder vragen. Ik wist niet eens wat ‘Nederland’ betekende. Maar ik wist dat elke plaats beter was dan Turkije. Ik wist dat dit onze toegangspoort tot de wereld was.
Toen we uiteindelijk in Nederland aankwamen, was mijn eerste gedachte: ‘Waarom ben ik hier als kind niet heen gekomen?’. Ik heb mijn hele leven doorgebracht in een land dat individuen niet respecteert, noch een stem geeft. In Syrië kun je alleen ‘ja’ of ‘oké’ zeggen. Maar hier in Nederland kun je zowel ‘ja’ als ‘nee’ zeggen. Je kunt je mening geven, en die doet er toe.
Nederland heeft mijn kinderen mooie kansen gegeven. Ze studeren en werken allemaal. Ze hebben allemaal auto's. Het zijn beleefde mensen met heldere ogen. Ik ben zo trots op ze.
Ik moest heel sterk worden om mijn gezin te beschermen.
Onze verhuizing naar Nederland bracht nieuwe uitdagingen met zich mee. Toen we hier voor het eerst kwamen wonen, was de taal ons eerste obstakel. Ik kon geen Engelse les blijven geven omdat mijn Nederlands niet goed genoeg was.
Toch zijn deze moeilijkheden klein vergeleken met de zegeningen van de stabiliteit die we hier hebben. Vroeger moest ik in Syrië voortdurend verhuizen. Mijn (ex-)man was piloot en tijdens de oorlog kwamen de soldaten van Assad naar ons huis en zetten hem gevangen. Hij was daar tien maanden. Ik moest mijn gezin van de ene plaats naar de andere verhuizen om veilig te blijven – tien tot twaalf keer terwijl mijn man in de gevangenis zat. Het was moeilijk om op zijn terugkeer te hopen, aangezien de meeste mensen die naar de gevangenis gaan, er niet uit komen. Ik moest heel sterk worden om mijn gezin te beschermen.
Toen mijn man werd vrijgelaten, kende hij ons adres niet. Hij vond een familievriend die wist waar we waren en gaf hem mijn telefoonnummer. Toen hij belde en ‘hallo’ zei, geloofde ik niet dat hij het was. Ik zei ‘spreek nog eens’. Toen hij dat deed, viel ik om.
Soms was het moeilijk om in mijn eentje mijn kinderen te helpen zich aan te passen aan het leven hier.
Wij waren zo blij toen hij thuiskwam. Hij kon niet geloven dat we allemaal nog leefden en veilig waren. Maar hij was getraumatiseerd toen hij uit de gevangenis kwam. Hij was vrij, maar zijn geest niet. Hij is ons niet naar Nederland gevolgd. Hoewel het pijnlijk was, was het de juiste beslissing voor mij en mijn kinderen.
Dit betekende dat ik zowel moeder als vader moest worden voor mijn kinderen. Ik wilde niet dat ze het gevoel kregen dat er een gat in hun hart zat, dat er iets ontbrak. Soms was het moeilijk om in mijn eentje mijn kinderen te helpen zich aan te passen aan het leven hier. Maar God hielp mij, het was niet alleen mijn kracht.
Niemand weet dit over mij, maar door dit alles ben ik mezelf een beetje kwijtgeraakt. Ik ben vergeten wie ik ben. Ik heb mijn hele leven aan mijn familie gegeven. Als ze allemaal getrouwd zijn en hun eigen leven hebben, keer ik misschien terug naar het mijne.
Nu is Nederland echt ons thuis en we zijn hier heel gelukkig. We hebben Syrië verloren, maar Nederland gevonden.
Interview: Phoebe Parsons
Editing: Phoebe Parsons & Joost Backer
Foto's: Esther Frank
